مقایسة تعادل پویا در دانشجویان پسر کارشناسی رشتة تربیت بدنی با استفاده از آزمون زمان رسیدن به پایداری

چکیده سابقه و هدف: مقایسة تعادل پویا در بین دانشجویان پسر کارشناسی رشتة تربیت بدنی با استفاده از آزمون زمان رسیدن به پایداری (tts) بود. روش شناسی: از بین سه ورودی (سال 84، 85 و 86) دانشجویان کارشناسی تربیت ­بدنی پسر دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تربیت ­معلّم تهران تعداد 30 آزمودنی به طور تصادفی انتخاب شدند. تعادل پویای آزمودنی­ ها با استفاده از آزمون زمان رسیدن به پایداری مورد ارزیابی قرار گرفت. این آزمون زمان رسیدن به پایداری را در دو جهت قدامی ـ خلفی و داخلی ـ خارجی در حرکت پرش ـ فرود مورد ارزیابی قرار می­دهد.  یافته ها: نتایج آماری آزمون anova نشان داد که اختلاف میانگین زمان رسیدن به پایداری در جهت قدامی ـ خلفی در بین ورودی­ های مختلف معنی­دار بود؛ امّا این اختلاف در جهت داخلی ـ خارجی در بین ورودی­ های مختلف معنی­دار نبود. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که در جهت قدامی ـ خلفی وضعیّت تعادل ورودی­ های 86 و 85 بهتر از ورودی 84 بود. بحث و نتیجه گیری: با توجّه به ارائة دروس تخصصی مثل آمادگی جسمانی 1 و 2 در ترم های پایین­تر رشتة تربیت بدنی، این احتمال وجود دارد که این دروس در بهبود تعادل پویای دانشجویان ورودی 86 و 85 نقش داشته باشد. پیشنهاد می­شود دروس تخصصی آمادگی جسمانی 1 و 2 در برنامة درسی دانشجویان تربیت بدنی در ترم های بالاتر نیز گنجانده شود.